لاک، یک پای اصلی در صنعت قوطی است. به جز معدود قوطی هایی که بدون لاک تولید می شوند، اغلب قوطی ها دارای پوشش لاک هستند
تا چند سال پیش لاک مصرفی در این صنعت به طور کامل وارداتی بود، اما خوشبختانه حالا با گسترش فعالیت شرکت های مختلف، نزدیک به کل مصرف داخل، توسط تولیدکنندگان داخلی از قبیل گهرفام، سپندرنگ، پایاز رنگ و ... ساخته می شود.
علی رغم این پیشرفت، جای این گلایه نیز وجود دارد که تولیدکنندگان لاک و پروفیل برای تولید لاک های اختصاصی تحقیقی صورت نمی دهند.
به طور معمول در قوطی سازی های ما تنها یک نوع لاک برای انواع قوطی ها مصرف می شود، در حالی که لاک ها متناسب با موادی که درون قوطی بسته بندی خواهد شد، باید دارای مشخصات متفاوتی باشند.
در واقع لاک ها باید به طور تخصصی مصرف شوند. بعضی محصولات به لاک نیاز ندارند و برای شماری دیگر، یک لاک معمولی کفایت می کند.
اما برای بعضی اقلام، می بایست از لاک های خاصی استفاده شود.
برای مثال:
آب پرتقال در قوطی بدون لاک خوش طعم تر می شود.
میوه های بدون رنگ مانند آناناس به لاک نیاز ندارند.
میوه های رنگی و گوجه فرنگی باید لاک مناسب داشته باشند.
خیارشور لاک بسیار مقاوم می خواهد.
گوشت فشرده و کالباس باید لاک آلومینیوم یا لاک مخصوص داشته باشد که گوشت به بدنه آن نچسبد.
علی رغم وجود اطلاعات در این باره، در اغلب کارخانجات قوطی سازی برای همه کارها از یک نوع لاک استفاده می شود
. نظارت وزارت بهداشت و مؤسسه استاندارد نیز نتوانسته است این معضل را حل کند. به توصیه این سازمان ها در مواردی که پوشش مقاوم تری نیاز باشد، لاک دوپوشش (یعنی دو بار لاک زدن) انجام می شود که پروسه ای وقت گیر بوده و به مصرف زیاد لاک منجر می شود
. در حالی که به جای دو بار لاک زدن بهتر است از یک لایه لاک مناسب استفاده شود.
روش دوپوشش، چند سال پیش از اتریش به ایران سرایت کرد، آن ها از آن برای لاک زدن قوطی های کنسرو ارتش استفاده کرده بودند. در ایران نیز چون زمان نگه داری کنسرو ها دو سال در نظر گرفته می شود، لاک دو پوشش اعمال شد، این روش حالا در مواردی به عنوان مقاوم سازی لاک پذیرفته شده است.
ضروری است که وزارت بهداشت و مؤسسه استاندارد در این مورد تجدیدنظر کنند و تولیدکنندگان لاک نیز بر تنوع و کیفیت محصولاتشان بیفزایند