تقریباً همیشه برای بشر روشن بوده است که سوزاندن سطح چوب در آتش، آن را برای استفاده در فضای بیرونی مقاوم‌تر می‌کند و از دوران باستان از این روش برای افزایش مقاومت چوب‌هایی که در معرض شرایط آب و هوایی بیرونی و آلاچیق قرار داشته‌اند استفاده می‌شده است.
مطالعه علمی تیمار حرارتی چوب اولین بار در دهه 1930 انجام گرفت. گسترده‌ترین و کامل‌ترین پژوهش‌ها را انجمن ترمووود فنلاند (VTT) انجام داد.
در نتیجه‌ی این تحقیقات انجمن ترمووود فنلاند روشی برای تیمار حرارتی چوب ابداع نمود که با نام ترمووود شناخته می‌شود.
انجمن ترمووود فنلاند با همکاری صنایع محصولات چوبی فنلاند فرایند تیمار حرارتی چوب را در مقیاس صنعتی توسعه داده و مجوز اجرای فرایند ترمووود را به شرکت‌های عضو می‌دهد.
ترمووود یا ترمو چوب حاصل فرآیند خشک کردن چوب با حرارت ۳۲۰ درجه سانتی گراد در معرض بخار آب و گردش هوا می‌باشد.
در این فرآیند مغز چوب یا داخلی‌ترین قسمت چوب به دمایی بین ۱۸۵ تا ۲۱5 درجه سانتی گراد می‌رسد.
بسته به گونه چوبی که تحت این فرآیند قرار می‌گیرد، و ضخامت و رطوبت اولیه چوب پس از رسیدن مغز چوب به این دما، دما به مدت 2 تا 3 ساعت ثابت می‌ماند.
استفاده از بخار در فرآیند ترمووود ویژگی‌های شیمیایی چوب را تغییر می‌دهد.
در نتیجه فرایند ترمووود رنگ چوب تیره می‌گردد و توزیع رطوبت در چوب یک‌نواخت می‌شود و خاصیت عایق حرارتی آن نیز بهبود می یابد.
در تیمار حرارتی ترمووود چوب در مقابل پوسیدگی مقاوم می گردد؛ هم‌چنین بیش‌تر ویژگی‌های نامطلوب چوب تا حد زیادی از بین می‌رود. دمای بالایی که به ترمووود اعمال می‌شود باعث شکسته شدن زنجیره های سلولزی و تجزیه اسیدها و خروج عمده رزین چوب می‌شود و محیط را برای رشد ریز ارگانیسم‌ها و حشرات و انواع قارچ و کپک نامناسب می‌سازد.
در فرآیند ترمووود در آلاچیق ، نخست با اعمال گرمای بالا رطوبت چوب به صفر می‌رسد و در آخرین مرحله از فرآیند با اعمال رطوبت به حدود ۴ تا ۶ درصد می‌رسد. حاصل این رطوبت‌دهی نهایی افزایش مقاومت چوب ترمووود در برابر تاب برداشتن، تغییر ابعاد و جا به جا شدن است.