معماری در ایران
معماری در ایران بیش از 6000 سال تاریخ ممتد دارد ، دست کم از 5000 سال پیش از میلاد تا به امروز ، نمونه های ویژه آن در قلمرو پهناوری از سوریه تا شمال هند و مرزهای چین ، از قفقاز تا زنگبار گسترده شده است .
گوناگونی معماری داخلی بناهای ایرانی از کلبه های دهقانی ، چایخانه ها و آلاچیقها است تا زیباترین و باشکوه ترین بناهائی که تا کنون جهان به خود دیده ،
( بی آنکه از پلهای نیرومند و اعجاب انگیز نامی برده باشیم ) در طی تاریخ طولانی خود ،دارای خصوصیت ویژه ، سادگی و اصالت طرحها ، توام با آرایشی پرمایه بوده است .
معماری بنای یادبود ایرانی در مفهوم و مقصود در درجه اول جنبه مذهبی داشت و در آغاز دارای خصوصیت نیایشی و جادویی بود .
نیروی محرک رهنما و متشکل کننده ، سمولیسم آسمانی بود که به وسیله آن بشر با قدرتهای خدایی ارتباط یافته و در آنها شرکت داده شده بود .
این عقیده که در حقیقت در تمام آسیا وجود داشت و حتی تا عصر حاضر ادامه یافته ،نه تنها موجب وحدت و دوام معماری ایرانی شده بلکه نخستین منشاء خصوصیت عاطفی آن نیز بود .
معمار کیست ؟
معماری شکلی از هنر است که در ابتدا از طراح خواسته می شود تا ساختمانی را برای استفاده بسازد .
اگر از او خواسته شود تا به طراحی یک کلیسای بزرگ اقدام کند ، در این صورت او باید ساختمانی بسازد که مردم مختلف را جذب کرده و تا آنجا که ممکن است محراب را در جائی بسازد که مردم بیشتری را در پوشش قرار دهد .
البته موارد دیگر نیز باید مورد توجه قرار گیرند که در درجه دوم اهمیت قرار دارد .
علاوه بر اینها ،فضای معبد باید بیانگر احساس احترام و الهام بخش عبادت کننده باشد .
ساختمان باید باعث شگفتی شده و میل به نیایش را در عبادت کننده به وجود آورد ، و در خور نام خانه خدا باشد . طراح یک مسجد یا معبد مسئولیتهائی برابر ، اما متفاوت دارند .
موقعی که یک مسجد جامع ، معبد ، کلیسا ساخته می شود ، ممکن است از دیگر هنرمندان خواسته شود که بر زیبائی آن بیفزایند .
این هنرمندان شامل مجسمه ساز یا نقاش ، کارگر،موزائیک کار یا متخصص کار بر روی شیشه های رنگی است . و برخی ممکن است به خاطر برتریشان در تزئینات انتخاب شوند .
اما همگی آنها قادرند به رغم شکوه و الهام بخشی این ساختمان ، مفاهیمی ورای میدان دید و قلمروی معماری و معماری داخلی را منتقل سازند .