اشکالات ورق های فولاد مبارکه را می توان به اختصار در ضخامت، نرمی و چربی سطح ورق
خلاصه کرد.
ورق های تولیدی فولاد مبارکه حداقل ۲۳/۰ میلی متر ضخامت دارند (اگر بخواهیم دقیق
تر سخن بگوییم، این ضخامت در تمامی سطوح ورق یکسان نیست)، در حالی که در ماشین های
اتوماتیک قوطی سازی، ورق هایی به ضخامت ۱۲/۰ تا ۲۰/۰ میلی متر استفاده می شوند.
بنابراین از نظر عملیات فنی، ورق های داخلی برای خط تولید کارخانه های
بزرگ مناسب نیست و مصرف آن به کارگاه های کوچک محدود می شود که با تجهیزات نیمه
اتوماتیک و یا دستی کار می کنند.
فولاد مبارکه در آینده ورق های ۱۸/۰ میلی متر را تولید خواهد کرد که می تواند در قوطی
سازی اتوماتیک مصرف شود، ولی به دلیل محدودیت ظرفیت تولید این کارخانه، ما همچنان
به واردات ورق وابسته خواهیم بود.
کل مصرف سالانه ورق (قلع اندود و بدون قلع) در کشور به مرز ۳۰۰ هزار تن نزدیک می
شود.
چربی ورق های فولاد مبارکه، مانع چاپ پذیری آن است، بنابراین برای برداشتن چربی از سطح آن، ابتدا از کوره عبور داده می شود که یک مرحله اضافی در فرایند چاپ بوده و باعث اتلاف وقت و صرف انرژی می شود.
علاوه بر این، برخی طرح ها و بافت ها روی سطح ورق فولاد مبارکه به چشم می خورد که
در مواردی اثر نامطلوبی بر کار چاپی می گذارد.
نرم بودن نسبی ورق های فولاد مبارکه، آن را برای استفاده در بدنه قوطی های مواد
غذایی، نامناسب می سازد. درجه سختی مناسب تمپر ۴ به بالا است، در حالی که درجه
سختی ورق تولیدی فولاد مبارکه حداکثر تمپر(۳ (T است.
قوطی ۲۰۰ گرمی که یکی از پرمصرف ترین نوع قوطی برای مصارف غذایی است بعد از چاپ و
پر کردن، به منظور پاستوریزه کردن، درون اتوکلاو قرار می گیرد و در آن جا باید
تحمل فشار اتوکلاو را داشته باشد.
در غیر این صورت در اثر فشار درون اتوکلاو
در بعضی نقاط، لاک از سطح قوطی جدا شده و موجب تماس ماده غذایی با فلز می شود.
متأسفانه ورق فولاد مبارکه برای چنین کاری مناسب نیست. بنابراین از آن تنها برای
سر و ته قوطی ها استفاده می شود و برای بدنه این گونه قوطی ها از ورق های وارداتی
استفاده می شود.
تکنولوژی جدید ورق و قوطی سازی ضمن بیان مشکلات ورق های تولید داخل، باید به تلاش
متخصصان و کارکنان فولاد مبارکه ارج بگذاریم که بسیاری از مشکلات را به تدریج حل
کرده اند و ندیدن این تلاش ها، نوعی ناسپاسی است. در این رابطه باید یادآوری شود
که هر سه مشکل بیان شده در مورد ورق های فولاد مبارکه، به تکنولوژی تولید آن مربوط
می شود.
درجه سختی مناسب، در تولید ورق به روش بچ آنیل به دست نمی آید.
(آنیل کردن، پروسه ای است که طی آن ورق ها دور از اکسیژن حرارت داده می شوند و سپس
به تدریج سرد می شوند.)
در سیستم های جدید تولید ورق، خط آنیل بلافاصله و به طور پیوسته در ادامه خط تولید
ورق قرار گرفته است.
به همین ترتیب صنعت قوطی سازی نیز متحول شده، بدین معنی که قوطی سازی به کمک قلع (قوطی حلبی)
جای خود را به قوطی جوش داده و سرعت تولید دستگاه های جدید تا ۱۲۰۰۰ قوطی در دقیقه
می رسد.
قوطی سازی با چنین سرعتی، مستلزم استفاده از ورق های نازک تر و مقاوم تر و دارای
مشخصات فنی مناسب است.
تکنولوژی جدید تولید ورق امکان تولید ورق های نازک تر و مقاوم تر را با قدرت چاپ
پذیری خوب فراهم ساخته است.
این دستاورد موجب استقبال از قوطی های فلزی برای نوشابه و آب میوه و محصولات مشابه
شده است.
به ویژه با گران شدن آلومینیوم، استقبال از تین پلیت های نازک بیشتر شد.
البته قوطی های نوشابه درکشور ما، به طور کلی وارداتی است.
در واقع ما برای وارد کردن
هوا پول می پردازیم، چون این قوطی های خالی، حجم زیادی را اشغال می کنند.
قبل از انقلاب نیز قوطی ها به صورت سیلندر تا شده وارد می شد و در این جا سر و کف
آن ها نصب می شد.
این قوطی ها به سفارش شرکت یک
و یک اولین شرکت مدرن قوطی سازی و تحت لیسانس متال باکس انگلستان ساخته می شدند.
با شروع به کار صنایع بسته بندی ایران، به تدریج ورود این قوطی ها متوقف شد.
در جوار صنایع مرتبط با نفت و روغن موتور نیز شرکت های قوطی و پروفیل سازی خوبی شکل گرفته اند